Οι σύγχρονες τεχνολογίες πληροφορικής και ηλεκτρονικών επικοινωνιών δεν διαθέτουν μόνο απελευθερωτικές επεκτάσεις και προοπτικές, λειτουργώντας ως μέσο για τη διεύρυνση της επικοινωνίας και της διάδρασης μεταξύ των ανθρώπων. Ενέχουν και δυνατότητες για την καταγραφή και την αποθήκευση σχεδόν απεριόριστου όγκου πληροφορίας, που μπορούν να χρησιμοποιούνται για την επιτήρηση των ανθρώπων, ενισχύοντας τις σχέσεις κυριαρχίας μέσα στις κοινωνίες.
Μία τέτοια αντικοινωνική εφαρμογή των σύγχρονων τεχνολογιών είναι η χρήση τους για την επιτήρηση των εργαζομένων από τα αφεντικά στους χώρους εργασίας. Τέτοιες τεχνολογίες επιτήρησης (κάμερες, εντοπισμός θέσης, λογισμικά επιτήρησης στη χρήση του Η/Υ κτλ) χρησιμοποιούνται πλέον ευρέως σε κάθε χώρο εργασίας με σκοπό την εντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας, τον εξοβελισμό κάθε μη παραγωγικής δραστηριότητας του εργαζομένου, την καταστολή των δραστηριοτήτων αντίστασης στο διευθυντικό δικαίωμα και την περαιτέρω αλλοτρίωση από το προϊόν της εργασίας και τις σχέσεις με τους συναδέλφους.
Η Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ) καλεί σε συγκέντρωση σήμερα Τρίτη 19/1 στις 9.30 το πρωί στα δικαστήρια Πειραιά ενάντια στην απόλυση συναδέλφου στην ACS που αρνήθηκε να παραλάβει το υλισμικό PDA με το συνοδευτικό λογισμικό, με τα οποία θα γινόταν δυνατός σε κάθε ώρα και στιγμή ο εντοπισμός της θέσης του και συνεπώς η καθολική του επιτήρηση κατά τη διάρκεια του χρόνου εργασίας του. Φυσικά, σε πείσμα των όσων υποκριτικά μιλούν περί ελευθερίας των συμβάσεων και διάθεσης του εαυτού μας, όταν ο συγκεκριμένος εργαζόμενος δεν δέχτηκε να γίνει αντικείμενο μίας τέτοιας μεταχείρισης, τον απέλυσαν. Ας φανταστούμε δε τους υπόλοιπους συναδέλφους που [ελεύθερα] δέχτηκαν να παρακολουθούνται και τις επιπτώσεις που είχε αυτό στις συνθήκες εργασίας τους. Ας βάλουμε τέλος και τους εαυτούς μας στη θέση τους και ας φανταστούμε πως είναι να παρακολουθούμαστε καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου εργασίας μας, αν αυτό δε συμβαίνει ήδη.
Η καθολική κατάργησή των τεχνολογιών επιτήρησης στην εργασία είναι θέμα αξιοπρέπειας των εργαζομένων και από εδώ και πέρα περιεχόμενο της καθημερινής ταξικής πάλης στους χώρους εργασίας. Δεν μπορεί όμως μία τέτοια κατάργηση της επιτήρησης να μην αναδεικνύεται μαζί με την βαθύτερη γενεσιουργό αιτία της, δηλαδή την απόλυτα εξουσιαστική φύση της εργασιακής σχέσης και της εντός αυτής μεταχείρισης του ανθρώπου ως μέσου για την αποκομιδή ιδιωτικού κέρδους.
Εκ της φύσεώς της η σχέση εργασίας είναι σχέση εξουσίασης. Σε αυτή ο εργαζόμενος πωλεί την δημιουργική του δραστηριότητα για έναν ορισμένο χρόνο και ο εργοδότης την αγοράζει. Εντός του χρόνου αυτού ο εργαζόμενος είναι στη απόλυτη διάθεση του εργοδότη, ο οποίος, ασκώντας το διευθυντικό του δικαίωμα, μπορεί να τον χρησιμοποιεί όπως θέλει. Μόνοι περιορισμοί του διευθυντικού δικαιώματος είναι οι όροι της σύμβασης εργασίας, την [ανύπαρκτη] διαπραγματευτική δυνατότητα προσδιορισμού των οποίων από την πλευρά του εργαζομένου γνωρίζουμε καλά όσοι εργαζόμαστε, και ακαθόριστες έννοιες στο δίκαιο, όπως η αξία του ανθρώπου. Στην ουσία κατά το χρόνο εκτέλεσης της εργασίας του ο εργαζόμενος άνθρωπος χρησιμοποιείται ως το μέσο του εργοδότη για την αποκομιδή ιδιωτικού κέρδους. Όλες οι μεγαλόστομες διακηρύξεις του διαφωτισμού περί αντιμετώπισης του ανθρώπου ως αυτοσκοπού καταργούνται στην πράξη σε κάθε χώρο εργασίας ή, εν πάσει περιπτώση, εναπόκεινται στη διακριτική ευχέρεια του εκάστοτε εργοδότη.
Η κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς και η υιοθέτηση μορφών κοινωνικής οικονομίας στη βάση της αλληλεγγύης είναι ο μόνος τρόπος, ώστε η εργατική τάξη να απελευθερωθεί, ξεπερνώντας τον εαυτό της και την ιστορία.
in_love_with_life 
18 Ιανουαρίου, 2010 στο 5:11 μμ |
Η συγκέντρωση είναι για αυριο το πρωί στα δικαστήρια Πειραιά στις 9.30 το πρωί. Όσο γι ατην αφίσα, την έβγαλα φώτο και την έχω στο μπλογκ μου.
18 Ιανουαρίου, 2010 στο 5:15 μμ |
Πιστεύω ότι ένα σημαντικό θέμα που δείχνει την φιλελεύθερη υποκρισία είναι ότι στον εργασιακό χώρο δεν ισχύει κανένας δημοκρατικός κανόνας. Και εφόσον το 8ωρο έχει φτάσει τουλάχιστον 10ωρο τότε μας μένουν ελάχιστες ακόμη ώρες για να ετοιμαστούμε να ξαναπάμε στη δουλειά.
Οπότε η παραγωγική ζωή μας δεν εντάσσεται στην δημοκρατία αλλά σε μια ιδιότυπη εταιρική «νομιμότητα» ανάλογη της εταιρικής κουλτούρας του κάθε οργανισμού.
Και δεν είναι μόνο τα συστήματα παρακολούθησης μέσω PDA, GPS κτλ αλλά και τα εταιρικά Σαββατοκύριακα, οι εταιρικές εκδηλώσεις, κτλ Το αποτέλεσμα είναι ότι πλέον το καθεστώς μη δημοκρατίας επεκτείνεται σε όλη μας την ζωή κατά 100%.
Επίσης από ό,τι ξέρω, οι περισσότερες επιχειρήσεις θεωρούν φυσιολογικό να ελέγχουν τι κοιτάνε οι υπάλληλοί τους στο ίντερνετ μέσω του σέρβερ. Αυτό όμως απαγορεύεται και έχει βγει από ότι θυμάμαι σχετική καταδικαστική απόφαση (νομίζω) από την αρχή προστασία προσωπικών δεδομένων πριν αρκετά χρόνια, (νομίζω και πάλι) ήδη από το 2001. Πάντως ότι έχει βγει καταδικαστική απόφαση ακριβώς γι’ αυτό το θέμα έχει βγει γιατί την είχα κάποτε διαβάσει.
Σε εταιρικό πάντως επίπεδο όλα αυτά είναι πταίσματα, στην τελευταία μου δουλειά, επειδή ήξερα ότι υπάρχουν κοριοί στους χώρους εργασίας (τους είχα βρει με ειδική συσκευή), έλεγα άλλα αντι άλλων για παραπλάνηση.
19 Ιανουαρίου, 2010 στο 7:08 πμ |
@gatouleas
Μπράβο ρε. Έχουν ένα θέμα κάποιοι χώροι με την τεχνολογία. Ή θα είναι άσπρο ή θα είναι μαύρο, δεν υπάρχουν ενδιάμεσα, ούτε χρήση για τις ανάγκες και τους σκοπούς των κινημάτων.
@greekrider
Η ΑΠΔΠΧ έχει πάρει μία αρκετά προοδευτική απόφαση για την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα :
http://www.dpa.gr/pls/portal/url/ITEM/431F6C383D9661DFE040A8C07D24479B
και έχει βγάλει αρκετές ad hoc αποφάσεις, όπου επιβάλλει πρόστιμα σε εργοδότες. Γενικώς, η γραμμή της, η οποία όμως δείχνει να αλλοιώνεται μέσα στο χρόνο, είναι ότι απαγορεύεται η επιτήρηση των εργαζομένων με μόνο ή κύριο σκοπό την αύξηση της παραγωγικότητάς τους και επιτρέπεται η επιτήρηση χώρων εργασίας ή υπολογιστών, όταν υπάρχει κίνδυνος ως προς την περιουσία του εργοδότη ή πρόκειται για νευραλγικά δεδομένα και εργασίες. Δεν αναγνωρίζει δε ως επαρκή τη συγκατάθεση εργαζομένων στο να επιτηρούνται με τη δικαιολόγηση ότι η σχέση εργασίας είναι σχέση εξουσίασης.
Ωστόσο, οι δικές μας διεκδικήσεις πρέπει να είναι σαφείς. Πλήρης κατάργηση των τεχνολογιών επιτήρησης και στους χώρους εργασίας και παντού. Πρόκειται για αντικοινωνικές χρήσεις της τεχνολογίας που εργαλειοποιούνται από κάθε φορέα εξουσίας και υποβαθμίζουν τους ανθρώπους στο επίπεδο του αντικειμένου.
Όσο για τα προσωπικά δεδομένα, πρέπει να ειπωθεί ότι ως κλασικό αστικό δικαίωμα αποτελούν αντικείμενο διάθεσης του προσώπου, που αφορούν, και έτσι είναι ανοιχτά σε πλήρη εμπορευματοποίηση. Είναι δεδομένο ότι, καθώς αλλάζουν οι κοινωνικές συνθήκες προς το χειρότερο ως προς την ιδιωτικότητα, η νομοθεσία προσωπικών δεδομένων θα ελαστικοποιείται όλο και περισσότερο, μέχρι να γίνει κάτι σαν το the right to publicity του commonwealth. Άσε που υπάρχουν πλευρές της ιδιωτικότητας κάποιων ανθρώπων, που δε θα έπρεπε να είναι άξιες έννομης προστασίας αλλά να αποδίδονται κρυστάλλινες στον λαό, πχ. το οικονομικό επίπεδο και το πόθεν έσχες των πιο πλούσιων ανθρώπων της χώρας.