Η Δημοκρατία είναι μια έννοια, για την οποία η κυριαρχία έχει χύσει πολύ ιδρώτα, ώστε να την αφομοιώσει και να την εξουδετερώσει, αλλοιώνοντας και αντιστρέφοντας πλήρως το νόημά της. Αυτό φυσικά έχει επιτευχθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό, με την πλειοψηφία των καταναλωτών στις δυτικές κοινωνίες να πιστεύουν ότι η δημοκρατία έχει κυριαρχήσει απανταχού της γης και τους εδώ ερασιτέχνες – ειδήμονες της επαναστατικής διαμεσολάβησης να λένε διάφορα για «δημοκρατικές παρεκκλίσεις».
Η Δημοκρατία όμως παραμένει μία έννοια επικίνδυνη. Γιατί το ‘όλη η εξουσία στον δήμο» συνεπάγεται την ισοκατανομή της κοινωνικής εξουσίας σε όλα τα μέλη της κοινωνίας αλλά και την μη ύπαρξη διαχωρισμένων θεσμών εξουσίας (πχ. κράτος) από την κοινωνία. Και η ουσιαστική ισοκατανομή εξουσίας δεν αναφέρεται μόνο στη σφαίρα της πολιτικής αλλά και σε αυτή της οικονομίας. Η Δημοκρατία σε όλες τις ιστορικές τις πτυχές αποτέλεσε σταθερό αίτημα όλων των κοινωνικών κινημάτων ενάντια στις κυρίαρχες εξουσιαστικές δομές της εποχής τους. Και όποτε υπήρξαν στιγμές, όπου πραγματώθηκε ως ένα βαθμό το δημοκρατικό ιδεώδες, η ανθρωπότητα έκανε γιγάντια βήματα προς τα μπρός, τα παλλιροϊκά κύματα των οποίων συγκροτούν το καλύτερο από αυτό που σήμερα είμαστε και μας κανούν να συνειδητοποιούμε ποιο είναι το χειρότερο, που πρέπει να αλλάξουμε.
Είναι καιρός τα ανταγωνιστικά κινήματα να επανασυνδεθούν με το δημοκρατικό πρόταγμα στον δρόμο προς την κοινωνική χειραφέτηση και αυτονομία του 21ου αιώνα κόντρα στους ολοκληρωτισμούς του παρελθόντος και τις σοβαρές πληγές, που αυτοί άφησαν πίσω τους. Είναι καιρός η επαναστατική σκέψη να αφήσει πίσω της τους σκοπούς, που αγιάζουν τα μέσα, και τις πίστες στις κοινωνικές αλλαγές, που γίνονται μεν ελέω αλλά χωρίς τον άνθρωπο. Καθώς η νέα γενιά επανεφεύρει το συλλογικό και αποφασίζει να ζήσει με αξιοπρέπεια και αγώνα και τα πιο ζωντανά κομμάτια των μεγαλύτερων γενεών αποτινάσσουν τις ενοχές και τις ιδεολογικές τους παρωπίδες και επανενεργοποιούνται, στα σκληρά χρόνια που έρχονται και ξεκίνησαν από τον Δεκέμβρη του 2008 καμία σχέση κυριαρχίας από το μικρό – ως το μακρόκοινωνικό επίπεδο δεν θα μείνει αδιατάρρακτη, ενώ όσες νέες δημιουργούνται, θα δοκιμαστούν ιδιαίτερα σκληρά στην αρένα του κοινωνικού ανταγωνισμού. Και όποιος πιστεύει ότι μπορεί να ξεφύγει από τα ωραία και τα άσχημα, που έρχονται, θα πρέπει να μετακομίσει σε άλλον πλανήτη (άλλη χώρα, που δε θα συμβούν πράγματα είναι ίσως η ανταρκτική αλλά και εκεί η κλιματική αλλαγή θα τα κάνει θάλασσα), αλλιώς ας χωνέψει ότι οι απαιτήσεις του συλλογικού μεγαλώνουν, αλλάζοντας αναπόφευκτα τα πάντα γύρω του και την ίδια τη ζωή του. Όσο για μας, μάλλον θα χρειαστούμε περίσσιο κουράγιο για τις δοκιμασίες που μας περιμένουν.
Συνέντευξη του Oliver Ressler με τον Νίκο Πανάγο
(1) Ποια η γνώμη σου για την παρούσα κατάσταση του δημοκρατικού συστήματος, της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στην οποία ζούμε; | Ποιους θεωρείς ως βασικούς περιορισμούς του συστήματος και αν πιστεύεις ότι αυτοί οι περιορισμοί μπορούν να επιλυθούν μέσα στο υπάρχον συστήματος ή σχετίζονται με το πρόβλημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας γενικότερα;
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι αντιπροσώπευση και δημοκρατία είναι όροι ασύμβατοι. Το υπάρχον σύστημα είναι μια εκλεπτυσμένη μορφή ολιγαρχίας και σε καμιά περίπτωση δημοκρατία. Το αντιπροσωπευτικό σύστημα μπορεί μόνο να αντιπροσωπεύσει συμφέροντα και όχι θελήσεις. Γι’ αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο το γεγονός ότι είναι απολύτως συμβατό με το σημερινό θεσμικό πλαίσιο όπου στην πράξη δεν υπάρχουν ούτε πολίτες ούτε κοινωνία παρά μόνο άτομα και ομάδες συμφερόντων. Η θέληση μπορεί να εκφραστεί μόνο με δύο τρόπους. Είτε άμεσα ―σε πρόσωπο με πρόσωπο συνελεύσεις των πολιτών― είτε μέσω εξουσιοδοτημένων εντολοδόχων που είναι άμεσα ανακλητοί και υπόλογοι στις συνελεύσεις των πολιτών και εξουσιοδοτημένοι να μεταφέρουν συγκεκριμένη, ειδική εντολή ―και μόνο. Κανένας άλλος δεν μπορεί να αποφασίσει για λογαριασμό μας.
Είναι λοιπόν προφανές ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση. Και βρίσκεται σε κρίση εδώ και περίπου 200 χρόνια από τότε δηλαδή που το οξύμωρο σχήμα που ονομάστηκε αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» εισήχθη στην πολιτική ζωή της κοινότητας από τους «πατέρες» θεμελιωτές του αμερικάνικου Συντάγματος και επεκτάθηκε και επιβλήθηκε σε όλο τον κόσμο. Μέχρι τότε η λέξη δημοκρατία είχε μια και μόνο έννοια. Σήμαινε άμεση δημοκρατία, δηλαδή τον τύπο της κοινωνίας στον οποίο όλοι οι άνθρωποι άμεσα και συλλογικά αποφασίζουν για κάθε θέμα της κοινωνικής ζωής. Σε πλήρη αντιδιαστολή με την άμεση δημοκρατία λειτουργεί το αντιπροσωπευτικό σύστημα. Σε αυτό οι πολίτες καλούνται κάθε 4 χρόνια να προσέλθουν στις κάλπες για να ψηφίσουν ―αφού πρώτα έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου από τα ελεγχόμενα από αυτές τις ίδιες τις ελίτ ΜΜΕ― πολιτικά κόμματα/αντιπροσώπους με βάση εντελώς αφηρημένα και γενικόλογα προγράμματα. Ακόμα όμως και όταν οι προεκλογικές εκστρατείες βασίζονται σε συγκεκριμένες θέσεις, στην πράξη από την επόμενη κιόλας των εκλογών, ξεκινάει η εφαρμογή της κρυφής πολιτικής ατζέντας που εκφράζει τα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής ελίτ σε πλήρη αντιδιαστολή τόσο με τις προγραμματικές της υποσχέσεις όσο και σε πλήρη και κατάφωρη αντίθεση με την επιθυμία των πολιτών/υπηκόων. Παραδείγματα: εκατομμύρια Βρετανοί βγήκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν την αντίθεση τους στον πόλεμο του Κόλπου, αλλά ο πόλεμος έγινε. Κανείς δεν ρώτησε τους ευρωπαίους πολίτες για το Ευρωσύνταγμα. Αλλά ακόμα και η θέληση Γάλλων και Ολλανδών που το καταψήφισαν καθαρά με την διαδικασία του δημοψηφίσματος αγνοήθηκε και σήμερα το Ευρωσύνταγμα εισάγεται από την «πίσω πόρτα». Ακόμα δηλαδή και τα δημοψηφίσματα που η ίδια η πολιτική ελίτ εισηγείται σαν δήθεν δημοκρατική διαδικασία στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά το άλλοθι του συστήματος που χρησιμοποιούνται μόνο όταν επικυρώνουν ήδη προειλημμένες από τις ελίτ αποφάσεις.
Όμως εδώ πρέπει επίσης να τονίσουμε ότι η κρίση του πολιτικού συστήματος είναι μόνο ένα μέρος της σημερινής πολυδιάστατης κρίσης. Η σημερινή κρίση είναι πολυδιάστατη διότι επεκτείνεται σε κάθε χώρο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Είναι μια κρίση αυτού που μπορούμε να αποκαλέσουμε δημόσιο χώρο. Ο δημόσιος χώρος εδώ ορίζεται όχι με την στενή έννοια του πολιτικού χώρου αλλά με μια ευρύτερη έννοια που περιλαμβάνει τόσο τον πολιτικό χώρο αλλά επίσης και τον οικονομικό χώρο, τον κοινωνικό χώρο, τον πολιτιστικό χώρο και τέλος τον οικολογικό χώρο που αποτελεί και τον σύνδεσμο ανάμεσα στον κοινωνικό και τον φυσικό κόσμο. Η αιτία της πολυδιάστατης αυτής κρίσης είναι η ανισοκατανομή της δύναμης σε κάθε μια από τις σφαίρες που αναφέραμε. Η υπέρβαση λοιπόν της πολυδιάστατης αυτής κρίσης σημαίνει υπέρβαση της ανισοκατανομής της δύναμης σε όλες αυτές τις σφαίρες, σημαίνει δηλαδή την δημιουργία ενός διαφορετικού «συστήματος» που θα εξασφαλίζει την ισοκατανομή της δύναμης μεταξύ όλων των πολιτών.
Ενδεικτικά συμπτώματα της πολυδιάστατης κρίσης: στην πολιτική σφαίρα, η απάθεια και η απομάκρυνση των ανθρώπων από αυτό που περνιέται για πολιτική σήμερα; στην οικονομική σφαίρα η εντεινόμενη συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια λίγων και η αυξανόμενη φτώχια της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού; στην κοινωνική σφαίρα, η εκρηκτική άνοδος της παραβατικότητας και της κατάχρησης ναρκωτικών; στην πολιτιστική σφαίρα, η ομογενοποίηση της κουλτούρας και η υποβάθμιση της στην παραγωγή πολιτιστικών υποπροϊόντων; τέλος στην οικολογική σφαίρα, η πρωτοφανής και ανεξέλεγκτη οικολογική καταστροφή.
Είναι λοιπόν φανερό από τα παραπάνω ότι τα σημερινά προβλήματα δεν είναι προβλήματα που σχετίζονται με την καλή ή κακή λειτουργία των θεσμών αλλά με το ίδιο το σύστημα της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» και του συμπληρώματος της στην οικονομική σφαίρα δηλαδή του συστήματος της οικονομίας της αγοράς.
(2) Πως φαντάζεται κατά τη γνώμη σου ένα καλύτερο, δημοκρατικότερο σύστημα; | Πάνω σε ποιες αρχές θα μπορούσε αυτό να οργανωθεί και ποιες μορφές θα μπορούσε να λάβει; | Πιστεύεις ότι οι διάφορες μορφές άμεσης ή συμμετοχικής δημοκρατίας είναι λειτουργικές;
Εδώ για άλλη μια φορά πρέπει να τονίσουμε ότι δεν υπάρχει «περισσότερο» ή «λιγότερο» δημοκρατικό σύστημα. Ένα σύστημα είτε είναι δημοκρατικό ―δηλαδή άμεση δημοκρατία όπως την περιγράψαμε νωρίτερα― είτε δεν είναι δημοκρατικό.
Επίσης αν συμφωνήσουμε με την περιγραφή της πολυδιάστατης κρίσης που κάναμε νωρίτερα τότε είναι φανερό ότι το ξεπέρασμα της σημερινής κρίσης απαιτεί έναν νέο ορισμό της δημοκρατίας που θα υπερβαίνει την παραδοσιακή έννοια της πολιτικής/άμεσης δημοκρατίας έτσι ώστε να περιλαμβάνει τόσο την πολιτική σφαίρα όσο και την οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική και οικολογική σφαίρα. Η ονομασία που δίνουμε σε αυτό τον διευρυμένο ορισμό της δημοκρατίας είναι Περιεκτική Δημοκρατία.
Αν η ελευθερία είναι ―και σύμφωνα με την γνώμη μας είναι― το ύψιστο ανθρώπινο αγαθό και αν ορίσουμε την ελευθερία με όρους ατομικής και συλλογικής αυτονομίας τότε η σύνδεση αυτονομίας και δημοκρατίας είναι αναπόφευκτη. Αυτόνομο είναι το άτομο που συμμετέχει ισότιμα στην λήψη των αποφάσεων. Αυτόνομα άτομα μπορούν να υπάρξουν μόνο στα πλαίσια μιας αυτόνομης κοινωνίας. Και αυτόνομη είναι μόνο μια κοινωνία η οποία έχοντας συνείδηση ότι οι θεσμοί είναι δημιούργημα δικό της έχει δημιουργήσει θεσμούς για την δημοκρατική λήψη των αποφάσεων δηλαδή για την ισοκατανομή της δύναμης σε όλα τα επίπεδα.
Οι βασικοί θεσμοί/μορφές οργάνωσης που εξασφαλίζουν την ατομική και συλλογική αυτονομία δηλαδή την ισοκατανομή της δύναμης είναι η πρόσωπο με πρόσωπο συνέλευση των πολιτών η οποία είναι δυνατή μόνο στην βάση μιας μικρής σχετικά κοινότητας ―30-40.000 πολιτών― τον «δήμο». Επειδή όμως όπως είπαμε μια Περιεκτική Δημοκρατία δεν περιορίζεται μόνο στο πολιτικό επίπεδο αλλά επεκτείνεται και σε όλες τις άλλες σφαίρες της κοινωνικής ζωής π.χ. στην οικονομική σφαίρα όπου φυσικά η αυτάρκεια δεν είναι εφικτή προκύπτει η ανάγκη για μια συνομοσπονδιακή οργάνωση των δήμων σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο για την λήψη όλων εκείνων των σημαντικών αποφάσεων που απαιτούν συνεργασία και αλληλεγγύη π.χ. στην ισοκατανομή των φυσικών πόρων με σκοπό την κάλυψη των βασικών αναγκών όλων των πολιτών της συνομοσπονδίας. Η μορφή δηλαδή που μια Περιεκτική Δημοκρατία μπορεί να πάρει είναι η μορφή μια συνομοσπονδιακής οργάνωσης δήμων σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο. Η συνομοσπονδιακή αυτή οργάνωση βασίζεται σ’ ένα δίκτυο εκτελεστικών συμβουλίων των οποίων τα μέλη είναι εντολοδόχοι, άμεσα ανακλητοί και υπόλογοι στις δημοτικές συνελεύσεις οι οποίες (συνελεύσεις) παίρνουν όλες τις αποφάσεις και οι οποίες τους εκλέγουν με μοναδική αρμοδιότητα να συντονίζουν και να εκτελούν τις αποφάσεις της. Η λειτουργία τους δηλαδή είναι καθαρά εκτελεστική και πρακτική και δεν διαμορφώνουν οι ίδιοι καμιά πολιτική όπως συμβαίνει στο σημερινό αντιπροσωπευτικό σύστημα.
Με βάση τα παραπάνω προκύπτουν οι δύο βασικές αρχές στις οποίες στηρίζεται μια Περιεκτική Δημοκρατία. Οι αρχές αυτές είναι α) η αρχή της αυτονομίας και β) η αρχή της κοινότητας.
Με βάση λοιπόν την περιγραφή της σημερινής πολυδιάστατης κρίσης και την μορφή που ένα δημοκρατικό σύστημα θα μπορούσε να πάρει προκειμένου να ξεπεράσουμε αυτή την κρίση είναι φανερό ότι «ενέσεις» άμεσης ή συμμετοχικής δημοκρατίας με κανένα τρόπο δεν μπορούν να έχουν κανένα αποτέλεσμα. Μορφές άμεσης δημοκρατίας όπως τα δημοψηφίσματα ή μορφές συμμετοχικής δημοκρατίας όπως η προτεινόμενη δημοκρατία της κοινωνίας των πολιτών ή η πρόσφατη στην Ελλάδα συζήτηση για την δημοκρατία των Bloggers αποτελούν το άλλοθι του συστήματος. Αποτελούν μορφές ψευδοδημοκρατίας που χρησιμοποιούνται επιλεκτικά και κατά περίπτωση και που μοναδικό στόχο έχουν είτε να «θεραπεύσουν» τα «πληγωμένα» εκλογικά ποσοστά των σοσιαλφιλελεύθερων και της ρεφορμιστικής Αριστεράς είτε να δώσουν μια ψευδαίσθηση συμμετοχής στους ανθρώπους που ασφυκτιώντας στο σημερινό πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο που τους έχει μετατρέψει σε αγελαίους και παθητικούς καταναλωτές πολιτικής, προϊόντων και κουλτούρας αναζητούν μια πραγματική διέξοδο, μια αληθινή δημοκρατία.
* Απομαγνητοφώνηση συνέντευξης του Oliver Ressler με τον Νίκο Πανάγο που έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη το Μάιο του 2008 για την προσεχή κινηματογραφική έκθεση “What Is Democracy?,” η οποία θα παρουσιαστεί το 2009. Για λεπτομέρειες βλ. http://www.ressler.at
Ένα ωραίο κειμενάκι, που τυχαία έπεσε στην υπόληψή μου, και αξίζει να διαβαστεί όλο :
in_love_with_life 
18 Νοεμβρίου, 2010 στο 7:16 μμ |
Πρέπει λοιπόν να αλλάξουν οι θεσμοί.
Αρχικά, νομίζω πως δε γίνεται χωρίς αναγνωρίσιμα υποκείμενα όπως πχ υποκείμενα δικαίου, ψηφοφορίες και πλειοψικές αποφάσεις.Όπως και στήριξη των ατομικών δικαιωμάτων.
Σε αντίθεση με τον Καστοριάδη που θεωρούσε ότι αυτόνομη κοινωνία και αντιπροσώπευση αλληλοαποκλείονται, εγώ θα συμφωνούσα με την Heller Agnes ότι μπορούν να συμβιώνουν και ότι πρέπει.
Το υποκείμενο να έχει δικαιώματα ως υποκείμενο που αναγνωρίζει τα ίδια δικαιώματα και στους άλλους,ως μετέχον σε κοινωνικό σώμα, και ως μετέχον σε πολιτικό σώμα.
Το πολιτικό σώμα θα απαρτίζεται από τα συμβούλια από τα κάτω/εργατικά και το κοινοβούλιο, έτσι η τελική απόφαση να αντανακλά τη βούληση όλων. Άμεση Δημοκρατία και αντιπροσωπευτική μαζί.
Ένα μοντέλο είναι παράλληλα με τα αντιπροσωπευτικά κόμματα να εκλέγονται με κλήρο κάθε χρόνο ανάλογα με τον πληθυσμό πχ 80000 πολίτες που να χρειάζεται να εγκρίνουν τις προτάσεις του κοινοβουλίου.
Ένα άλλο είναι τα υποκείμενα να είναι μέλη πρωτοβάθμιων σωμάτων όπου σε αυτά τα σώματα θα παίρνονται αποφάσεις πλειοψηφικά, την οποία απόφαση θα εκπροσωπεί ένα εκλεγμένο μέλος αυτού του πρωτοβάθμιου σώματος σε ένα ευρύτερο πολιτικό σώμα, το σύνολο του οποίου θα αποτελείται από τα εκλεγμένα μέλη των πρωτοβάθμιων, όπως πχ το εθνικό εργατικό συμβούλιο Βουδαπέστης το ’56. Εδώ, η άμεση δημοκρατία ισχύει 100%.
Παράλληλα, το υποκείμενο ως υποκείμενο θα είναι υποχρεωμένο να ψηφίζει κόμμα για το κοινοβούλιο. Σήμερα, δεν μπορεί να υπάρξει άμεση δημοκρατία par excellence για ευνόητους λόγους. Το κοινοβούλιο όμως δε θα μπορεί να περάσει νόμους χωρίς τη συναίνεση των σωμάτων της άμεσης δημοκρατίας.
Έτσι, εκτιμώ πως χάνεται ο φετιχισμός του Κράτους γιατί μοιράζεται η εξουσία, κατανέμεται η κυριαρχία και συγχωνεύεται η ονομαστική και πραγματική κυριαρχία. Ακόμη και το οικονομικό μπορεί να γίνει αντικείμενο διαχείρισης από τα πρωτοβάθμια σώματα.
Βέβαια, πρόκειται για μοντέλα που θέλουν το ενδιαφέρον των πολιτών. Πιθανότητα του συστήματος είναι να επέλθει ο εκφυλισμός. Ή δεν εγγυάται ότι θα αποτρέψει ένα πόλεμο.
Η εξουσία και η κυριαρχία να μετριασθούν μόνο μπορούν. Το μοντέλο αυτό Δημοκρατίας ενσωματώνει και αναδείχνει τις συγκρούσεις όπως και την αυτοκριτική του. Αλλά οι θεσμοί θα συμβάλλουν στην επίλυση χωρίς χρήση βίας. Νομίζω ότι έτσι θεσμοθετείται η αμοιβαιότητα ανάμεσα σε ατομικότητες εμποδίζοντας σχέσεις ανωτέρου και υποτακτικού.
19 Νοεμβρίου, 2010 στο 8:40 πμ |
Σίγουρα θα πρέπει να υπάρχουν σαφείς κανόνες λειτουργίας, οι οποίοι όμως θα υπόκεινται σε αλλαγή ανάλογα με την δημοκρατική βούληση.
Από την πλήρη αντιπροσώπευση μέχρι την καθολική άμεση και πρόσωπο με πρόσωπο δημοκρατία υπάρχουν άπειρα στάδια. Κατά τη γνώμη μου κάθε εξέλιξη από το ένα άκρο (πλήρης αντιπροσώπευση) προς το άλλο αποτελεί πρόοδο. Επομένως, η άποψή σου περί συνδυασμού άμεσης δημοκρατίας και αντιπροσώπευσης είναι απείρως πιο προοδευτική από αυτό που υπάρχει σήμερα. Κάνεις όμως ένα λάθος, Ταυτίζεις την αντιπροσώπευση με την εκπροσώπηση. Στην πρώτη ο αντιπρόσωπος υποτίθεται ότι ενσαρκώνει την γενική βούληση των αντιπροσωπευόμενων, πράγμα που αντικειμενικά δεν γίνεται. Στην δεύτερη ο εκπρόσωπος μεταφέρει κάποια ειδική βούληση για συγκεκριμένο θέμα αυτών που εκπροσωπεί, πράγμα που γίνεται. Έτσι, η ομοσπονδίωση δεν αποτελεί θεσμό που αντίκειται αλλά είναι πλήρως εναρμονισμένος με τον αμεσοδημοκρατικό τρόπο λήψης αποφάσεων. Άλλωστε σε μία τέτοια πολιτεία δεν θα αποφασίζουν όλοι για όλα αλλά ο καθένας στο μέτρο που οι αποφάσεις τον επηρεάζουν (έτσι πχ. για ένα αμιγώς τοπικό θέμα δεν θα αποφασίζει συμβούλιο άλλου τόπου).
Όσο για τον μύθο μη ενασχόλησης με τα κοινά, αυτός προϋποθέτει δύο πράγματα, που όμως δεν στέκουν :
1. Ότι οι αποφάσεις των ανθρώπων δεν θα παίζουν ρόλο στη ζωή τους, όπως συμβαίνει σήμερα και γι΄αυτό ο κόσμος δεν συμμετέχει.
2. Ότι ο σημερινός τύπος ανθρώπου θα έχει τηλεμεταφερθεί αυτούσιος και στο τότε, κάτι που δεν μπορεί αντικειμενικά να συμβεί.
Το σίγουρο είναι ότι ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα θα πρέπει να εξισσοροπεί τον χρόνο, που θα χρειάζεται να σπαταληθεί για τη συμμετοχή σε αυτό, ώστε ο πολίτης να είναι ελεύθερος να κάνει και άλλα πράγματα στη ζωή του. Προσωπική μου πάντως άποψη είναι ότι αφενός τα οφέλη από τη συμβίωση σε μία τέτοια κοινωνία θα είναι τόσο τεράστια για τον καθένα και αφετέρου ο πραγματικά ελεύθερος χρόνος θα είναι τόσο πολύς λόγω διαφορετικής συνάρτησης της ημέρας με τον χρόνο εργασίας, ώστε τέτοιος κίνδυνος δεν θα υπάρξει.
Ως προς τη σταθερότητα ενός τέτοιου πολιτικού συστήματος, προσωπικά πιστεύω ότι αυτή θα ξεπερνά απείρως τη σταθερότητα των σημερινών πολιτικών συστημάτων, τα οποία το μόνο που κάνουν είναι να αναπαράγουν ιεραρχία και εκμετάλλευση. Εκεί θα έχουμε πραγματική κοινωνία και όχι σύνολα ατόμων και συγκρούσεις μεταξύ ομάδων συμφερόντων. Άλλωστε ο μόνος τρόπος να φτάσουμε σε μία αμεσοδημοκρατική πολιτεία δεν είναι από τα πάνω προς τα κάτω αλλά αντίστροφα, με τους πυρήνες της νέας πολιτείας να συγκροτούνται αρχικώς στα περιθώρια και σε σύγκρουση με το υπάρχον αντιπροσωπευτικό σύστημα (βλ. τοπικές αυτοθεσμίσεις, εργατικές συνελεύσεις βάσης, αμεσοδημοκρατία στις ομοιοεπαγγελματικές ενώσεις, στους πολιτιστικούς συλλόγους και σε κάθε πτυχή της ζωής). Εκεί να δεις σταθερότητα μπροστά στο σημερινό εκφυλισμένο σύστημα.
19 Νοεμβρίου, 2010 στο 8:31 μμ |
Όταν μιλώ για άμεση Δημοκρατία πχ πρωτοβάθμια σώματα χρησιμοποιώ τη λέξη εκπροσώπηση, ενώ όταν μιλώ ή υπονοώ τα κόμματα και το κοινοβούλιο χρησιμοποιώ τη λέξη αντιπροσώπευση. Δεν καταλαβαίνω το λάθος σου μου προσάπτεις, αλλά δεν έχει σημασία.
Με τα λόγια σου συμφωνώ.
Το θέμα είναι ότι ο κόσμος δεν δείχνει κάποια τάση για κάτι τέτοιο. Πχ θα μπορούσε να ξεκινήσουν συνελεύσεις σε πόλεις που να πιέζουν τους Δημάρχους για πχ με αίτημα να υπάρχει πρόσβαση στα του Δήμου για απόλυτη διαφάνεια, να καταπολεμηθεί η διαφθορά των τοπικών αρχών κτλ. Αλλά …
20 Νοεμβρίου, 2010 στο 8:53 πμ |
Αν καταλαβαίνω καλά αυτά που λες, το λάθος σου είναι ότι αν υπάρχουν δευτεροβάθμια όργανα, αυτά αναιρούν τον αμεσοδημοκρατικό τρόπο λήψης αποφάσεων, γιατί είναι εξ ορισμού αντιπροσωπευτικά σχήματα. Αυτό, ωστόσο, που θέλω να θέσω είναι ότι τέτοια σώματα μπορούν να λειτουργούν με βάση την εκπροσώπηση επί του συγκεκριμένου (αυτό θέτει περιορισμούς στον τρόπο λειτουργίας, που ίσως μπορούν να προσπελαστούν και με τη βοήθεια της τεχνολογίας) και όχι με βάση την αντιπροσώπευση.
Εγώ βλέπω παντού την τάση για να πάρουν οι άνθρωποι πίσω τον έλεγχο των ζωών τους. Βλέπω επίσης στο ανταγωνιστικό κίνημα να γενικεύεται το σχήμα των πρόσωπο με πρόσωπο συνελεύσεων, ακόμη και από οργανώσεις που ήταν αρνητικές με τις οριζόντιες δομές. Όπου γεννιέται ένα πρόβλημα, προκύπτει και μία ομάδα, συλλογικότητα ή συνέλευση. Αυτό είναι ένα πρώτο καλό βήμα. Βλέπω επίσης το πολιτικό σύστημα μέσα στη σήψη του να κατευθύνεται προς μηχανισμούς, που θα διευκολύνουν την κυκλοφορία της πληροφορίας από κάτω προς τα πάνω, καθώς οι παλιοί μηχανισμοί αντιπροσώπευσης (κόμματα) έχουν πληρως απολιθωθεί και η απονομιμοποίησή του είναι έντονη. Βλέπω τέλος τις πολυεθνικές να υιοθετούν όλο και πιο οριζόντιες μορφές διακυβέρνησης, αντιλαμβανόμενες ότι η δημιουργικότητα των ανθρώπων απελευθερώνεται πολύ πιο εύκολα, όταν δεν τους φέρονται σαν υποζύγια αλλά σαν αυτόνομα όντα. Γενικώς, βλέπω το αντίθετο από αυτό που λες, χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχουμε πάρα πολύ δρόμο ακόμη.
20 Νοεμβρίου, 2010 στο 5:39 μμ |
Όχι δε λέω αυτό. Στο σχόλιό μου προτείνω δύο μοντέλα.
Όσο για αυτά που βλέπεις μακάρι να μην απορροφηθούν από το σύστημα ή να μην καταντήσουν θύλακες που απλώς θα ανέχεται το σύστημα.
θα δείξει.
30 Ιανουαρίου, 2011 στο 9:08 πμ |
http://www.tosxediodiexodou.gr/search/label/%CE%A0%CE%A9%CE%A3%20%CE%98%CE%91%20%CE%95%CE%A0%CE%A1%CE%95%CE%A0%CE%95%20%CE%9D%CE%91%20%CE%9B%CE%95%CE%99%CE%A4%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%93%CE%95%CE%99%20%CE%A4%CE%9F%20%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%9F%20%CE%A3%CE%A5%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%9C%CE%91
18 Μαρτίου, 2015 στο 12:02 μμ |
Wow, that’s what I was looking for, what a material! present here
at this website, thanks admin of this web page.