Έχουμε Εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη!

Η φράση «έχω εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη» είναι μία από τις πιο γνωστές φράσεις στην Ελληνική πολιτική ζωή. Την ακούμε να την εκστομίζουν συνήθως όσοι βρίσκονται προ των πυλών της αλλά και οι πολιτικοί σε εκρήξεις εντυπωσιασμού, οι δικηγόροι σε εκρήξεις γλυψίματος και οι απλοί άνθρωποι σε εκρήξεις ανάγκης να πιστέψουν σε κάτι. Η παραπάνω φράση συνοδεύεται από τους προηγούμενους μαζί με άλλες διάσημες ρήσεις, όπως «δεν υπάρχουν αδιέξοδα στη Δημοκρατία», «έχουμε εμπιστοσύνη στους θεσμούς» κτλ.

Το σύστημα δικαιοσύνης κάθε κοινωνίας αποτελεί τον εκφραστή των κανόνων που την κυβερνούν και ταυτόχρονα τον βίαιο εγγυητή τους. Στις κοινωνίες που κυβερνιούνται με βάση τον καπιταλισμό η δικαστική εξουσία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του συστημικού εποικοδομήματος , με αποκλειστικό ρόλο την επιβολή των αξιών του με τη βία σε κάθε πτυχή της ζωής. Σε συνδυασμό με την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία συνιστά το «δημοκρατικό» κράτος, το οποίο λειτουργεί ως κέντρο αντιπαράθεσης και εξομάλυνσης αντιθέσεων ανάμεσα στην κοινωνία και το κεφάλαιο.

Τα φιλελεύθερα δικαιϊκά συστήματα βασίζονται σε συγκεκριμένο πλέγμα αξιών. Καθιστούν τους ανθρώπους υποκείμενα δικαίου και τους προικίζουν με περιοριστικώς ορισμένα δικαιώματα και με πολύ περισσότερες υποχρεώσεις, καθιστώντας έτσι την ελευθερία τους σχετική. Στην ιεράρχηση αυτών των δικαιώματων και υποχρεώσεων, που γίνεται στην πράξη από τους κρατικούς θεσμούς, προτάσσεται η απολυτότητα του δικαιώματος στην ιδιοκτησία (συγκρινόμενη μόνο με την απολυτότητα του δικαιώματος στη ζωή) ως βάση και ακολουθεί η ταξινόμηση των υπολοίπων δικαιωμάτων, τα οποία όμως πάντοτε υποχωρούν σε περίπτωση σύγκρουσής με αυτό. Η σχετικοποίηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών είναι ακόμα μεγαλύτερη στην πράξη, όπου η ισότητα, η ισονομία και η ελευθερία, ατομική και συλλογική, εξαρτώνται από τη θέση του υποκειμένου τους στην κοινωνία, εν ολίγοις δεν ισχύουν παρά μόνο για ένα πολύ μικρό κομμάτι ανθρώπων. Η δικαστική εξουσία έρχεται να εκφράσει, εγγυηθεί, εφαρμόσει όλα τα παραπάνω με τη βία.

Αυτός όμως δεν είναι ο ρόλος, που επιφυλάσσει η Ελληνική δικαιοσύνη στον εαυτό της. Η Ελληνική δικαιοσύνη λειτουργεί μπακαλίστικα και με λογικές τριτοκοσμικής χώρας και όχι με λογικές ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου, όπου οι πιο σημαντικές αλητείες της κυριαρχίας είναι νομίμοποιημένες και η αδικία/ανελευθερία «πέφτει» με το γάντι.

Έτσι, η Ελληνική δικαιοσύνη αφήνει ανεξέλεγκτες ή βάζει στο αρχείο τις επιθέσεις του λευκού κολλάρου (τράπεζες, εργατικό δίκαιο, επιχειρηματική εγκληματικότητα), τα πλιάτσικα της πολιτικής αριστοκρατίας (χρηματιστήριο, μίζες, ομόλογα, ρουσφέτια, ζαχοπουλιάδα), τις αλητείες και τις απανθρωπιές του μακρυού βράχιονά της, της αστυνομίας (υποκλοπές, πακιστανοί, απαγωγές από CIA κτλ), την εξαφάνιση της φύσης από το κέρδος (δημόσια έργα, νερό, μολύνσεις, αυθαίρετα) χωρίς πολλά πολλά. Παρ’ όλα αυτά εξαντλεί την αυστηρότητα ή την εργασιομανία της στην τιμώρηση κάθε είδους κακόμοιρου ή σε υποθέσεις καταστολής ελευθεριών του πολίτη. Παίζει δηλαδή, όπως πρέπει, το ρόλο της, σε κάθε περίπτωση που δε ζημιώνεται αλλά ενδυναμώνεται το σύστημα.

Το κοινωνικό σύνολο παρακολουθεί. Παρ’ όλη την παραπληροφόρηση των mainstream μμε, η κοινωνία αντιλαμβάνεται πως η κοινωνική ζημιά που επέρχεται από τα πρώτα εγκλήματα (της εξουσίας) σε βάρος της είναι απείρως μεγαλύτερη από τη ζημία που προκαλουν τα δεύτερα (της «μικρής» εγκληματικότητας), τα βγαλμένα μέσα από τις παθογένειες ενός συστήματος που στρέφει όλους εναντίον όλων. Σε ένα τέτοιο κλίμα η εμπιστοσύνη στην Ελληνική δικαιοσύνη έχει καταντήσει και δικαίως το πιο σύντομο ανέκδοτο.

Όταν το δικαιϊκό σύστημα μίας κοινωνίας τίθεται υπό αμφισβήτηση, η κρίση είναι σοβαρή. Στις δυτικές «δημοκρατίες», όπου το πολιτικό σύστημα έχει πλέον μπει στον αυτόματο πιλότο, το μόνο που διατηρεί την επικυριαρχία του στους ανθρώπους είναι η (για την ώρα) οικονομική και στρατιωτική υπεροχή του ενάντια σε κάθετι εναλλακτικό.

Για τη συνέχεια πάντως όλοι εμείς έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη ότι η Ελληνική δικαιοσύνη θα εκτελεί είτε με το προσωπείο του πολιτισμένου ληστή είτε ξεμασκαρεμένη, όπως τώρα, τη διατεταγμένη της υπηρεσία. Θα μπορούσε να είναι αλλιώς, δηλαδή ο ίδιος ο λαός να κατέχει κάθε κέντρο «εξουσίας», άρα και της απονομής της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά μέχρι τότε η δικαιοσύνη θα «μπαίνει στο αρχείο».

ΚΑΜΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΩΝ ΤΡΑΓΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΧΕΙΟΥ