Τάδε έφη Γιώργος Παπανδρέου.
Η φράση αυτή είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή, όσο και αντιφατική. Δε θα αναλύσουμε εδώ τι ήθελε να πει ο μπερδεμένος ποιητής – πρωθυπουργός. Δεν έχει άλλωστε και σημασία. Δεν πιστεύει κανείς ότι ο πρωθυπουργός είναι αντιεξουσιαστής.
Αυτό όμως που αποκτά όλο και μεγαλύτερη σπουδαιότητα είναι το φαινόμενο της αυξανόμενης επίδρασης των αντιεξουσιαστικών ιδεών στα κινήματα και σε πολιτικούς χώρους. Ως αντιεξουσιαστικές μπορούν να θεωρηθούν οι ιδέες που έχουν ως ιδανικό την διαρκή αμφισβήτηση της αναγκαιότητας κάθε θεσμού εξουσίας στην κοινωνική ζωή και ως έργο την προσπάθεια για τη δημιουργία αντίστοιχων κοινωνικών δομών με την ελάχιστη δυνατή εξουσία. Ως πρακτική το αντιεξουσιαστικό κίνημα επιχειρεί τη μεγαλύτερη δυνατή δημοκρατία στα κοινωνικά κινήματα και αγωνίζεται ώστε η πολιτική να ασκείται από και μέσα σε αυτά και όχι από τους μηχανισμούς της εξουσίας.
Γεγονός είναι ότι τα κοινωνικά κινήματα λειτουργούσαν πάντα με σαφώς περισσότερη δημοκρατία από ότι τα κόμματα ή άλλοι θεσμοί με διακηρυγμένο στόχο την κατάληψη της εξουσίας. Σήμερα όμως η δημοκρατική αυτή λειτουργία δεν είναι απλώς και μόνο αυθόρμητη αλλά γίνεται όλο και περισσότερο κοινή συνείδηση όσων συμμετέχουν στα κινήματα για πολλούς λόγους. Γεγονός είναι επίσης ότι από πολλούς χώρους της αριστεράς υιοθετείται όλο και περισσότερο μία κριτική στάση απέναντι στο φαινόμενο της εξουσίας, είτε κρατικής είτε γραφειοκρατικής (πχ συνδικαλιστικής), όπως και η αντιεξουσιαστική συνθηματολογία (πχ. αυτοοργάνωση αντί για οργάνωση, κοινωνικοί αγώνες αντί για ταξική πάλη, αλληλεγγύη αντί για κοινωνική δικαιοσύνη, άμεση αντί για εργατική δημοκρατία).
Γεγονός είναι επίσης ότι η δικτατορία της αγοράς αποδείχνει τα όρια των αστικών ελευθεριών σε σχέση με το ιδανικό της ελευθερίας σε αντίθεση με όσα ευαγγελίζονται οι νεοφιλελεύθεροι στα όρια της γελοιότητας, ενώ ταυτόχρονα το σύστημα έχει ανάγκη από πιο αποκεντρωμένες δομές εξουσίας με ισχυρότερο feedback πληροφορίας από την κοινωνική βάση, προκειμένου οι απαρχαιωμένες συγκεντρωτικές του δομές να ανταποκριθούν στη διακυβέρνηση των σύγχρονων υπερπολύπλοκων κοινωνιών. Κάπου εκεί έρχεται η διαβουλευτική δημοκρατία του «αντιεξουσιαστή» Γιωργάκη. Σεμνά και ταπεινά με άλλα λόγια.
Ωστόσο, η εξουσία έχει συγκεκριμένο πρόσωπο. Είναι αυτό που χθες το βράδυ εμφανίστηκε πάλι στα Εξάρχεια, για να τρομοκρατήσει 100δες πολίτες και να προσάγει παρανόμως καμία κατοσταριά ανθρώπων στους ορόφους της ΓΑΔΑ μέχρι το χάραμα. Είναι αυτό που διαιωνίζει την εκμετάλλευση και την καταστροφή της φύσης. Όποιος παίζει σε αυτό το παιχνίδι δεν είναι αντιεξουσιαστής αλλά το αντίθετο. Το μόνο που μπορεί να χαρακτηρίσει τη φράση του Γιωργάκη, αν και αυτή μπορεί να εκφράζει κάποιες ειλικρινείς προθέσεις αποκλειστικά του ιδίου σε σχέση με τη θέση που έχει αυτη τη στιγμή, δε μπορεί παρά να είναι ο όρος μεταμοντερνικότητα σε όλο της το μεγαλείο (=τρέλα).
in_love_with_life 
9 Οκτωβρίου, 2009 στο 9:58 πμ |
Πολύ καλό το κείμενο σου. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια «Αντιεξουσιαστική παραφιλολογία» στις μέρες μας όχι βέβαια σαν αποκατάσταση των θεωρητικών του Αναρχισμού, αλλά κυρίως σαν απόρριψη εκ μέρους της κοινής γνώμης της λειτουργίας των μηχανισμών της εκάστοτε κρατικής εξουσίας.
Αυτή η «παραφιλολογία» ενισχύεται τα τελευταία χρόνια τόσο από την κατάρρευση του υπαρκτού-ανύπαρκτου σοσιαλισμού όσο και από την κατάρρευση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης. Τα κοινωνικά κινήματα πρέπει να αποτελέσουν την εναλλακτική πρόταση του μέλλοντος.
9 Οκτωβρίου, 2009 στο 10:44 πμ |
Το κακό είναι ότι αυτή η «παραφιλολογία» σε πολλές περιπτώσεις και στα μυαλά μερικών εξαντλείται σε ζητήματα ατομικής ελευθερίας χωρίς να αγγίζει ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης. Έτσι, η ισοελευθερία ως παραδοσιακή αξία του αναρχισμού χάνει το πρώτο της συνθετικό και καταντά ένα κακέκτυπο της αστικής ατομικής ελευθερίας (κάτι σαν τον αναρχικό τραπεζίτη δλδ).
Είναι πολύ γόνιμοι οι καιροί για κάτι τέτοιο από ανθρώπους που λίγο καταλαβαίνουν ότι η δική τους ελευθερία τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Άλλωστε η ύψιστη ελευθερία έρχεται παρέα με τη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική συλλογικότητα και αλληλεγγύη αλλιώς αυτά που λέμε δε μπορούν να λειτουργήσουν.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο α/α χώρος είναι καταδικασμένος να λειτουργεί ως περιθωριακό φαινόμενο για πολύ καιρό ακόμη, οι ιδέες του ωστόσο είναι εξαιρετικά αξιόλογες και μπορούν να χρησιμοποιηθούν με πολύ γόνιμο τρόπο για να αλλάξουν οι κοινωνίες.
9 Οκτωβρίου, 2009 στο 10:46 μμ |
Οι αναρχικές ιδέες έχουν χρησιμοποιηθεί και μάλιστα απο πολύ νωρίς και μάλιστα απο χώρες όπως η Αγγλία που σε ζητήματα παιδειας πήρε πολλά στοιχεία τέλη 19ου αρχές 20ου .
Κάτι είναι οι εξουσίες να παίρνουν ιδέες απο τους αντιεξουσιαστές, αλλά επειδή εγώ τουλάχιστον είμαι κατά του πολέμου σε όλες του τις μορφές, πρέπει η θεώρία και η πρακτική του αντιεξουσιαστικού χρόνου να αναβαθμιστεί για να τρέχει και σε παρόντα χρόνο και διδασκόμενη απο το παρελθόν και τα αποτελέσματα των αγώνων και της αγωνίας.
Τόση ορμή και ενεργητικότητα είναι πολύ κρίμα να πηγαίνει στο βρόντο.
Γιατί το ζητούμενο δεν είναι να βρούμε 5-10- 100 ή 100.000 που να συμφωνούν μαζί μας. Το ζητούμενο είναι να αλλάξει και ουσιαστικά η κατάσταση , όχι προς το καλύτερο, αλλά προς το άριστο.
Θα μου πεις ποιό είναι αυτό το καλύτερο ή το άριστο;
Έλα ντε΄! Εδώ είναι τα δύσκολα.
Αλλά τώρα που ήρθαν οι αντιεξουσιαστές στην εξουσία θα λυθούν όλα.
Και ποιός ξέρει; μέσα στην εθνική του μαστούρα μπορεί ο Χρυσοχοίδης ν ‘ αρχίσει να μπουζουριάζει ΠΑΣΠίτες ως αντιεξουσιαστές.
Υ.Γ. Οι προηγούμενοι μπορεί να ήταν ηλίθιοι κι ανίκανοι αλλά τούτοι δω είναι ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΟΥΦΑΛΕΣ!
12 Οκτωβρίου, 2009 στο 10:01 πμ |
[…] Αντιεξουσιαστές στην Εξουσία IN LOVE WITH LIFE.- Τάδε έφη o Γιώργος Παπανδρέου. Η φράση αυτή είναι […]