Το Δόγμα του Σοκ & οι Κοινωνικές Αντιστάσεις

Στην ψυχιατρική η θεραπεία – σοκ συνίσταται στην συντονισμένη επέμβαση για την αποδόμηση της προσωπικότητας του ασθενή και για την αντικατάστασή της με άλλη καλύτερη. Στον καπιταλισμό το δόγμα του σοκ, όπως εφαρμόζεται από το ΔΝΤ σε όλες τις χώρες, όπου αυτό έχει επιβληθεί, προβλέπει την κοινωνικο – οικονομική ξεθεμελίωση και τον ταχύ μετασχηματισμό σε ένα κοινωνικο – οικονομικό σύστημα τεράστιων ανισοτήτων και πολέμου όλων εναντίον όλων, στο οποίο οι μόνες παρεμβάσεις του κράτους αφορούν την επιβολή των συμφερόντων του κεφαλαίου. Το δόγμα του σοκ χαρακτηρίζεται από ταυτόχρονες πολιτικές πρωτοβουλίες, που φέρνουν τεράστιες μετατοπίσεις προς όλες τις κατευθύνσεις και σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής, από την εργασία και την οικονομία ως την πολιτική και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Περιττό να ειπωθεί ότι τόσο στην ψυχιατρική όσο και στην κοινωνία η «θεραπεία – σοκ» έχει αποδειχθεί παταγωδώς αποτυχημένη.

Αυτή τη στιγμή το διεθνές σύστημα κυριαρχίας εφαρμόζει τη θεραπεία του σοκ σε μία ολόκληρη ήπειρο. Η λογική αντίδραση των «από – κάτω» σε μία τέτοια γενικευμένη επίθεση θα ήταν η εξάπλωση μίας τεράστιας σε μέγεθος εξέγερσης παντού και ο συντονισμός των κινημάτων σε κάθε χώρα στη βάση της αλληλεγγύης. Αυτό ακόμη δεν έχει γίνει, ωστόσο η στάση της ΕΛ.ΑΣ την 6/12 δείχνει ότι το σύστημα έχει αντιληφθεί τον κίνδυνο. Η σπίθα δεν θα αργήσει να έρθει. Ωστόσο και κοιτώντας μπροστά, θα πρέπει να αναλύουμε την ψυχολογία και την σκέψη των ανθρώπων τόσο μέχρι τώρα όσο και αφού οι εξεγέρσεις ξεσπάσουν. Η στάση ενός παιδικού μου φίλου σε μία κατ’ ιδίαν κουβέντα μας για τη σημερινή κατάσταση με έβαλε σε σκέψεις πάνω σε αυτό. Ο άνθρωπος αυτός αντιλαμβανόταν την κατάσταση της σημερινής κοινωνικής παρακμής και πίστευε ότι πράγματι πρέπει να αλλάξει κάτι. Γι’ αυτόν όμως αυτό το κάτι συνοψιζόταν αποκλειστικά στο «το κράτος να εφαρμόζει τους νόμους» στη βάση ότι ο ίδιος πληρώνει τους φόρους του, είναι νομοταγής και περιμένει μόνο αυτό ως αντάλλαγμα. Ό,τι και να του έλεγα ως προς το γιατί αυτή η στάση δεν είναι η λύση (η λύση περνάει μέσα από αυτόν, όχι μετάθεση ευθυνών σε άλλους) δεν ήθελε να ακούσει τίποτα.

Οι άνθρωποι λοιπόν δεν κινούνται με βάση τη λογική, ούτε καν με βάση το ατομικό τους συμφέρον, όπως οι περισσότεροι πιστεύουμε. Κινούνται με βάση το πως έχουν συγκροτηθεί κοινωνικό – ιστορικά, με βάση δηλαδή τις αναμνήσεις και τις σημερινές παραστάσεις τους, με κεντρικό τον ρόλο του συναισθήματος. Και το κυρίαρχο συναίσθημα στους μικροαστούς αυτή τη στιγμή που σπάει το κοινωνικό συμβόλαιο είναι ο φόβος. Θα κάνουν τα πάντα, απλώς και μόνο για να φοβηθούν λιγότερο. Θα φέρουν ακόμη και τον φασισμό. Έχει ξαναγίνει ιστορικά, γίνεται ήδη σε κανά δυο πλατείες της Αθήνας που κυριαρχεί το παρακράτος των χρυσών αυγών. Εδώ δεν χωράει δυστυχώς λογική. Οι άνθρωποι αυτοί είναι φοβισμένοι, δεν ελπίζουν, δεν μπορούν να νιώσουν θετικά συναισθήματα, δεν θέλουν να ζήσουν σε μία καλύτερη κοινωνία, δεν τους ενδιαφέρει πλέον τίποτα παρά το πως θα φοβούνται λιγότερο, μπορούν να θυσιάσουν τα πάντα ακόμη και το μέλλον των παιδιών τους γι’ αυτό.

Το βρίσκω τρομακτικό όλο αυτό αλλά είναι αληθινό και επεκτείνεται. Το μόνο που έχω να αντιπαρατάξω είναι πάλι συναίσθημα. Πιστεύω πως μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα, να φτιάξουμε μαζί μία κοινωνία όπως την επιθυμούμε, μην παραιτείστε λοιπόν, μην γίνεστε «βοϊδολαός», όπως ακόμη και οι φασίστες σας αποκαλούν, αντισταθείτε και χτυπήστε την εξουσία συλλογικά, τίποτα δεν χάθηκε, μην πιστεύετε αυτά και κυρίως μην κάνετε αυτά που σας λένε, μην υποτιμάτε τους εαυτούς σας, παλέψτε για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη ξανά.